دارچین در ایران ادویه ای است که از شاخه های درختان خانواده دارچین به دست می آید. بومی دریای کارائیب، آمریکای جنوبی و آسیای جنوب شرقی است.
مردم از سال 2000 قبل از میلاد در مصر باستان از دارچین استفاده می کردند، جایی که آن را بسیار مورد توجه قرار می دادند. در قرون وسطی، پزشکان از آن برای درمان بیماری هایی مانند سرفه، آرتریت و گلودرد استفاده می کردند.
این ادویه در حال حاضر پس از فلفل سیاه، دومین ادویه محبوب در ایالات متحده و اروپا است.
دارچین به عنوان ادویه به صورت پودر یا کامل و به صورت تکه های پوست موجود است. افراد همچنین می توانند از اسانس دارچین و مکمل ها استفاده کنند.
دو نوع اصلی دارچین وجود دارد: کاسیا و سیلان. این دو دارای پروفایل های تغذیه ای متفاوتی هستند.
برخی از مطالعات نشان داده اند که ترکیبات موجود در دارچین دارای خواص آنتی اکسیدانی، ضد التهابی، ضد دیابتی و ضد میکروبی هستند و ممکن است از سرطان و بیماری های قلبی عروقی و سایر شرایط محافظت کنند. با این حال، شواهد بیشتری برای تایید فواید دارچین مورد نیاز است.
این مقاله به فواید ادعایی برای سلامتی انواع مختلف دارچین و نحوه گنجاندن آنها در رژیم غذایی می پردازد.
دانشمندان شواهدی از برخی فواید احتمالی دارچین برای سلامتی یافته اند. این شامل:
بهبود عفونت های قارچی
روغن دارچین ممکن است به درمان برخی از انواع عفونت های قارچی کمک کند.
یک مطالعه آزمایشگاهی در سال 2016 نشان داد که روغن دارچین در برابر نوعی از کاندیدا که بر جریان خون تأثیر می گذارد مؤثر است. این ممکن است به دلیل خواص ضد میکروبی آن باشد.
اگر تحقیقات بیشتر این یافته ها را تایید کند، روغن دارچین می تواند در درمان این نوع عفونت نقش داشته باشد.
تاثیر بر سطح قند خون
بر اساس بررسی منبع مورد اعتماد در سال 2015، مطالعات حیوانی نشان داده است که دارچین کاسیا ممکن است سطح قند خون را کاهش دهد.
